Χρειαζόμαστε πολιτικούς οραματιστές

«Είναι αδύνατον να υποταχθή λαός χωρίς να θέλη.

Όστις ημπορεί ν’ αποθάνη δεν ημπορεί να δουλωθή.»

                                                                        Κων/νος Κούμας

       Παριστάμεθα μάρτυρες εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού στα οθνεία σχέδια των διεθνών τοκογλύφων. Κι εκείνο που πονεί περισσότερο δεν είναι ότι επιλεγήκαμε θυσιαστικά σφάγια των κέντρων του παγκόσμιου τραπεζικού διευθυντηρίου αλλά, το γεγονός πως επιλέξαμε μόνοι μας τους εγχώριους εκτελεστές που μας οδήγησαν στην οικονομική πτώχευση. Τούτη την ώρα ο ελληνικός λαός εκπροσωπείται από τη χειρότερη κυβέρνηση των τελευταίων 70 χρόνων! Μία δράκα  πολιτικών απατεώνων που, στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί ν’ ακούει στο όνομα φιλελεύθερη ολιγαρχία και, στη χειρότερη, κοινοβουλευτική δικτατορία. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν μπορεί να ονομαστεί δημοκρατική κυβέρνηση!

       Εδώ και δεκαετίες το πολιτικό σύστημα νοσεί βαρύτατα. Για να μην πούμε ότι από ιδρύσεως του νεότερου Ελληνικού Κράτους οι δομές του δεν έχαιραν υγείας, αφού από την πρώτη στιγμή βυθίστηκαν στη δίνη της κομματικής πελατειοκρατίας. Με εξαίρεση έναν Τρικούπη, έναν Κουμουνδούρο και, ίσως, τις πρώτες κυβερνήσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου, η Ελλάδα δεν γνώρισε παρά τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, την φαυλοκρατία, τον ηθικό αμοραλισμό και την πολιτική δημαγωγία που ενσαρκώθηκε επιτυχώς στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου, στην πιο δύσκολη μάλιστα στιγμή για την χώρα μας,  στις αρχές της δεκαετίας του 1980, τότε που έπρεπε να δώσουμε εξετάσεις ανταγωνιστικότητας στην Ε.Ο.Κ. Εάν η τότε ένταξή μας είχε συνοδευθεί  με παράλληλη αξιοποίηση των οικονομικών πόρων που λάβαμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και είχαμε οργανώσει στοιχειώδες Ευρωπαϊκό Κράτος δικαίου, σήμερα ούτε θα λοιδορούμασταν από τους εταίρους μας, ούτε φυσικά θα μας κυβερνούσαν οι ανεκδιήγητες πολιτικές περσόνες της ελληνικής βασιβουζούκικης σκηνής της τελευταίας εβδομηκονταετίας!

       Άνθρωποι ανεύθυνοι, υποχείρια των υπαλλήλων της Τρόικας, διαχειρίζονται τις τύχες μας, στην κρισιμότερη ιστορική καμπή από την Επανάσταση του 1821 και δώθε. Όσο αυτοί θα συνεχίζουν να κατευθύνουν το πηδάλιο της εξουσίας είναι δεδομένο πως ούτε ως κρατική υπόσταση θα επιζήσουμε, ούτε ως ενιαία εθνική οντότητα θα υπάρξουμε. Επειδή, πριν συντελεσθεί η οικονομική μας καταστροφή, έχει ήδη ολοκληρωθεί η κοινωνική μας παρακμή. Ποτέ οι λαοί δεν πήγαν μπροστά με λογιστικούς πίνακες και με αριθμούς. Οι λαοί μεγαλούργησαν, σε κάθε φάση της ιστορίας των, διότι πρόβαλλαν ιδανικά, συναισθήματα, οράματα, στόχους^. καθετί που εξέφραζε τη συνέχεια της εθνικής ομοιογένειας και πύργωνε τις αντηρίδες της ελπίδας για το αύριο. Από τον Ομηρικό Οδυσσέα η σχεδία καθίσταται ο πιλοτικός οδηγός της ελληνικής ιδιοπροσωπίας! Περνά στους Μαραθωνομάχους, στους Σαλαμινομάχους[1], στους αγωνιστές του ’21, στους Μακεδονομάχους, στο Μπιζάνι και στους απελευθερωτικούς αγώνες του ’12, στους ήρωες του ’40. Όλη μας η ιστορία γράφεται από ενσαρκωτές ιδανικών και εμψυχωτές οραμάτων. Δεν μπορεί ένας λαός να στεγνωθεί. Δεν μπορεί να μετρηθεί με αριθμούς και με δείκτες… Τους αριθμούς και τους δείκτες επινοούν γεωμετρικώς διατεταγμένα πολιτικά μηδενικά για να ευτελίσουν το ιστορικό μας έθνος και να φανούν μεγάλοι στα μάτια των μικρών αφεντικών τους.

Χρειαζόμαστε τούτη την ώρα ανθρώπους που θα βγουν μέσα από γνήσια λαϊκή πολιτική ζύμωση, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας έχει ήδη συντελεσθεί στο χωνευτήρι των αιώνων! Ηγέτες που θα αφυπνίσουν τις συνειδήσεις για να μπορέσει ο λαός να εγερθεί από το λήθαργο, που υπνώττει εντός του, να σταθεί στα πόδια του, χωρίς μνημόνια, πακέτα στήριξης και ανανεούμενες πατερίτσες αναπηρίας. Για να βαδίσουμε μπρος πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Τότε μόνο θα συναντήσουμε την εθνική μας περηφάνεια και την αξιοπρέπεια που δόλια μας στερούν αυτά τα κρόσσια απ’ τα ρετάλια του παλαιοκομματισμού που, δυστυχώς ακόμη, επιτρέπουμε να ευτελίζουν τις τύχες μας.

Χρειάζεται να μεταγγίσουμε το παλιό κρασί σε νέα κροντήρια, με νέους ανθρώπους, βγαλμένους μέσα από το λαό, δοσμένους στο λαό, μαχόμενους για το λαό.

Όσο αυτά τα πολιτικά πτώματα, ένθεν- κακείθεν των υπαρχόντων πολιτικών κομμάτων, αφήνονται να παίζουν τις τύχες μας στα ζάρια, να κοντράρονται στα τηλεπαράθυρα και να κοκκορομαχούν μεταξύ τους, άλλο τόσο βέβαιοι μπορούμε να κοιμόμαστε πως θα διαιωνίζουμε επάπειρον την εθνική μας κατάντια…

---

[1] «Εμπρός, των Ελλήνων γενναία παιδιά! Να ελευθερώσετε πατρίδα, τέκνα, γυναίκες, και των προγόνων τους τάφους, τώρα για όλα’ ναι που πολεμάτε.» Αισχύλου, Πέρσες.