Χρειαζόμαστε πολιτικούς οραματιστές

«Είναι αδύνατον να υποταχθή λαός χωρίς να θέλη.

Όστις ημπορεί ν’ αποθάνη δεν ημπορεί να δουλωθή.»

                                                                        Κων/νος Κούμας

       Παριστάμεθα μάρτυρες εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού στα οθνεία σχέδια των διεθνών τοκογλύφων. Κι εκείνο που πονεί περισσότερο δεν είναι ότι επιλεγήκαμε θυσιαστικά σφάγια των κέντρων του παγκόσμιου τραπεζικού διευθυντηρίου αλλά, το γεγονός πως επιλέξαμε μόνοι μας τους εγχώριους εκτελεστές που μας οδήγησαν στην οικονομική πτώχευση. Τούτη την ώρα ο ελληνικός λαός εκπροσωπείται από τη χειρότερη κυβέρνηση των τελευταίων 70 χρόνων! Μία δράκα  πολιτικών απατεώνων που, στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί ν’ ακούει στο όνομα φιλελεύθερη ολιγαρχία και, στη χειρότερη, κοινοβουλευτική δικτατορία. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν μπορεί να ονομαστεί δημοκρατική κυβέρνηση!

       Εδώ και δεκαετίες το πολιτικό σύστημα νοσεί βαρύτατα. Για να μην πούμε ότι από ιδρύσεως του νεότερου Ελληνικού Κράτους οι δομές του δεν έχαιραν υγείας, αφού από την πρώτη στιγμή βυθίστηκαν στη δίνη της κομματικής πελατειοκρατίας. Με εξαίρεση έναν Τρικούπη, έναν Κουμουνδούρο και, ίσως, τις πρώτες κυβερνήσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου, η Ελλάδα δεν γνώρισε παρά τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, την φαυλοκρατία, τον ηθικό αμοραλισμό και την πολιτική δημαγωγία που ενσαρκώθηκε επιτυχώς στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου, στην πιο δύσκολη μάλιστα στιγμή για την χώρα μας,  στις αρχές της δεκαετίας του 1980, τότε που έπρεπε να δώσουμε εξετάσεις ανταγωνιστικότητας στην Ε.Ο.Κ. Εάν η τότε ένταξή μας είχε συνοδευθεί  με παράλληλη αξιοποίηση των οικονομικών πόρων που λάβαμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και είχαμε οργανώσει στοιχειώδες Ευρωπαϊκό Κράτος δικαίου, σήμερα ούτε θα λοιδορούμασταν από τους εταίρους μας, ούτε φυσικά θα μας κυβερνούσαν οι ανεκδιήγητες πολιτικές περσόνες της ελληνικής βασιβουζούκικης σκηνής της τελευταίας εβδομηκονταετίας!

       Άνθρωποι ανεύθυνοι, υποχείρια των υπαλλήλων της Τρόικας, διαχειρίζονται τις τύχες μας, στην κρισιμότερη ιστορική καμπή από την Επανάσταση του 1821 και δώθε. Όσο αυτοί θα συνεχίζουν να κατευθύνουν το πηδάλιο της εξουσίας είναι δεδομένο πως ούτε ως κρατική υπόσταση θα επιζήσουμε, ούτε ως ενιαία εθνική οντότητα θα υπάρξουμε. Επειδή, πριν συντελεσθεί η οικονομική μας καταστροφή, έχει ήδη ολοκληρωθεί η κοινωνική μας παρακμή. Ποτέ οι λαοί δεν πήγαν μπροστά με λογιστικούς πίνακες και με αριθμούς. Οι λαοί μεγαλούργησαν, σε κάθε φάση της ιστορίας των, διότι πρόβαλλαν ιδανικά, συναισθήματα, οράματα, στόχους^. καθετί που εξέφραζε τη συνέχεια της εθνικής ομοιογένειας και πύργωνε τις αντηρίδες της ελπίδας για το αύριο. Από τον Ομηρικό Οδυσσέα η σχεδία καθίσταται ο πιλοτικός οδηγός της ελληνικής ιδιοπροσωπίας! Περνά στους Μαραθωνομάχους, στους Σαλαμινομάχους[1], στους αγωνιστές του ’21, στους Μακεδονομάχους, στο Μπιζάνι και στους απελευθερωτικούς αγώνες του ’12, στους ήρωες του ’40. Όλη μας η ιστορία γράφεται από ενσαρκωτές ιδανικών και εμψυχωτές οραμάτων. Δεν μπορεί ένας λαός να στεγνωθεί. Δεν μπορεί να μετρηθεί με αριθμούς και με δείκτες… Τους αριθμούς και τους δείκτες επινοούν γεωμετρικώς διατεταγμένα πολιτικά μηδενικά για να ευτελίσουν το ιστορικό μας έθνος και να φανούν μεγάλοι στα μάτια των μικρών αφεντικών τους.

Χρειαζόμαστε τούτη την ώρα ανθρώπους που θα βγουν μέσα από γνήσια λαϊκή πολιτική ζύμωση, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας έχει ήδη συντελεσθεί στο χωνευτήρι των αιώνων! Ηγέτες που θα αφυπνίσουν τις συνειδήσεις για να μπορέσει ο λαός να εγερθεί από το λήθαργο, που υπνώττει εντός του, να σταθεί στα πόδια του, χωρίς μνημόνια, πακέτα στήριξης και ανανεούμενες πατερίτσες αναπηρίας. Για να βαδίσουμε μπρος πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Τότε μόνο θα συναντήσουμε την εθνική μας περηφάνεια και την αξιοπρέπεια που δόλια μας στερούν αυτά τα κρόσσια απ’ τα ρετάλια του παλαιοκομματισμού που, δυστυχώς ακόμη, επιτρέπουμε να ευτελίζουν τις τύχες μας.

Χρειάζεται να μεταγγίσουμε το παλιό κρασί σε νέα κροντήρια, με νέους ανθρώπους, βγαλμένους μέσα από το λαό, δοσμένους στο λαό, μαχόμενους για το λαό.

Όσο αυτά τα πολιτικά πτώματα, ένθεν- κακείθεν των υπαρχόντων πολιτικών κομμάτων, αφήνονται να παίζουν τις τύχες μας στα ζάρια, να κοντράρονται στα τηλεπαράθυρα και να κοκκορομαχούν μεταξύ τους, άλλο τόσο βέβαιοι μπορούμε να κοιμόμαστε πως θα διαιωνίζουμε επάπειρον την εθνική μας κατάντια…

---

[1] «Εμπρός, των Ελλήνων γενναία παιδιά! Να ελευθερώσετε πατρίδα, τέκνα, γυναίκες, και των προγόνων τους τάφους, τώρα για όλα’ ναι που πολεμάτε.» Αισχύλου, Πέρσες.

Όταν η φρενοβλάβεια βαφτίζεται «Πολιτική»

«Κατακαημένη πλάση που σε γήτεψαν

όλ’  τρελοί του κόσμου κι εστρατήγεψαν!»

                                                            Οδυσσέας Ελύτης, Ο ήλιος ο ηλιάτορας

       Το ότι η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη ιστορική στιγμή από τότε που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος δεν χωρεί αμφιβολία. Ουτιδανοί πολικάντηδες  μας χρεοκόπησαν ως έθνος και μας παρέδωσαν, θυσιαστικό σφάγιο, στους διεθνείς τοκογλύφους. Κι όμως ακόμη και σήμερα, εποχή  της κρίσης, της χρεοκοπίας, των αυτοκτονιών, του τραπεζικού καιροσκοπισμού, του φορομπηχτικού  ληστρικού μηχανισμού, της υφαρπαγής των περιουσιών, της πλήρους διάλυσης των ασφαλιστικών ταμείων αλλά και της λεηλάτησης της αξιοπρέπειας των Ελλήνων πολιτών,  εξακολουθούν κάποιοι ανόητοι να υφαρπάζουν ευκαιρίες για την προβολή των  ιδιοτελών, ναρκισσικών, εγωιστικών τους κινήτρων.  Παίρνω απλώς ένα χτυπητό παράδειγμα. Ένα  φαινόμενο των ημερών, που ακούει στο όνομα  Άδωνις Γεωργιάδης και έχει, εδώ και  περίπου εννέα μήνες, αναλάβει -νομίζει βέβαια- τον ευαίσθητο τομέα του Υπουργείου Υγείας. Το παραπάνω πρόσωπο εμπίπτει, ασφαλώς, προς εξέταση, στο χώρο της Κλινικής Ψυχοπαθολογίας διότι, ως φρενοβλαβής, έχει όλα τα τυπικά εχέγγυα εγκλεισμού σε Ψυχιατρικό Κατάστημα, αν και προσωπικά είμαι πεπεισμένος πως η Επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, εφόσον η περίπτωσή του αποδεικνύεται, μάλλον ανίατη…

       Δεν μ’ ενδιαφέρει το παρελθόν του ασήμαντου αυτού τυχοδιώκτη της πολιτικής σκηνής, ούτε οι πολιτικές επιλογές του, ούτε ο τρόπος με τον οποίο αναρριχήθηκε στην εξουσία. Εξάλλου, σε εποχές παρακμιακές, όπως η δική μας, η Ιστορία βρίθει από ανάλογες ψυχιατρικές περιπτώσεις. Η Ιστορία διδάσκει μόνο όταν θέλουμε να την ακούσουμε. Εκείνο όμως που προκαλεί εντύπωση είναι ότι, πρώτη φορά, ασκείται πολιτική από τηλεοπτικά παράθυρα και twitter με τις ευλογίες, προφανώς, του Αντώνη Σαμαρά. Ενδεχομένως ο τελευταίος τον χρησιμοποιεί για το χαμαλίκι των μέτρων που θέλει να περάσει η Τρόικα στον ευαίσθητο τομέα της Υγείας, αντιλαμβανόμενος, προφανώς, τη διαταραχή του φερώνυμου προσώπου, για να τον πετάξει αύριο στις καλένδες των αχρήστων. Φυσικά το κατάντημα της πολιτικής, στην Ελλάδα του 2014, δεν έχει τελειωμό. Τη Βουλή πλαισιώνουν αναρίθμητες ασημαντότητες, ένθεν - κακείθεν των πολιτικών πτερύγων, φυσιογνωμίες ανεκδιήγητου φαρισαϊσμού, πρόσωπα που στην ουσία προβάλλουν σε μεγέθυνση την αμηχανία και την απόγνωση, στην οποίαν έχουν οδηγηθεί οι πολίτες της χώρας. Σα να έχουμε υπογράψει ένα Μνημόνιο Συγκατάθεσης σε μια διαρκή μιζέρια. Σα να έχουμε περιέλθει σε ένα είδος ηδονικού μαζοχισμού που στόχο έχει τον συνεχή ευτελισμό μας!

       Πολίτες σε κρίση, ψηφίζουν πολιτικούς με κρίση… ταυτότητας, δημιουργούν παράλληλες κρίσεις, αλλά, δυστυχώς, δεν διαθέτουν «Κρίση». Διότι αν διαθέταμε, έστω κατ’ ελάχιστον, κρίση ασφαλώς όχι μόνο δεν θα ανεχόμασταν να έχουμε ως Υπουργό έναν φρενοβλαβή αλλά θα καταδικάζαμε κάθε εν δυνάμει σκαλάθυρμα βλακείας που με την ψήφο μας τοποθετούμε στο σβέρκο μας! Παπαγαλάκι της Τρόικας, διατυμπανίζει προς όλους -για να τ’ ακούει ο ίδιος- πως σ’ αυτές τις μεταρρυθμίσεις θα έπρεπε να είχαμε προβεί μόνοι μας, όταν προ δύο ετών, άλλα ετύρβαζε, υβρίζοντας τον σημερινό προαγωγό του… Δυστυχώς βιώνουμε, πέραν της οικονομικής μας χρεοκοπίας, μία κρίση θεσμών, προσώπων και καταστάσεων. Ο Γεωργιάδης αποτελεί το σύμπτωμα της γενικευμένης παρανοϊκής ψυχοπαθολογίας της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή όλων μας^. Πρέπει, το συντομότερο δυνατό, να βρούμε τη δύναμη να την αποβάλλουμε ως ξένο στοιχείο από την καθημερινότητά μας. Πρέπει, ολ’ αυτά τα πρόσωπα, που ξεφτυλίζουν την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων, να τα στείλουμε, μαυρίζοντάς τα, μια και καλή στην κουΐντα του διαπαντός, ανεπιστρεπτί!!! Μπορούμε! Θα το πράξουμε;

ΕΝ’ ΟΨΕΙ ΕΚΛΟΓΩΝ: «ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ ΒΡΥΧΩΝΤΑΙ ΗΔΗ»

«… Γι’ αυτούς δεν έχει εγώ και σύ

     γι’ αυτούς δεν έχει χόρταση.»

                                    Οδυσσέας Ελύτης, «Ο ήλιος ο ηλιάτορας»

       Η Ελλάδα βρίσκεται χρεωμένη μέχρι τα μπούνια. Την ευθύνη, φυσικά, την φέρουν ακεραία τα δύο επαίσχυντα κόμματα της σημερινής μειοψηφούσας κυβέρνησης, που μονοπώλησαν ολόκληρη την μεταπολιτευτική περίοδο, από το 1974 και δώθε, με τις μονοκομματικές κυβερνήσεις και τους δόλιους εκλογικούς νόμους της ενισχυμένης αναλογικής, που δεν εξέφραζαν την αληθινή ετυμηγορία της λαϊκής βούλησης. Αυτές οι καλπονοθευτικές κοινοβουλευτικές δικτατορίες εξέθρεψαν τα κομματόσκυλα, γιγαντώνοντας τη γραφειοκρατία του συστήματος, έτσι ώστε κομματικό- πελατειακό σύστημα και κρατική μηχανή να είναι ασφυκτικά δεμένα, όπως το κόκκαλο στο δέρμα… Φούσκωσαν τον κόκκορα, τον έκαναν καπόνι και τώρα τον σφάζουν. Και φυσικά το πτώμα του το πληρώνουν χρυσάφι οι πολίτες, που το εκλογικό τους ποσοστό ξεπερνά το 85% των Ελλήνων. Εάν εξαιρέσουμε το 70%, περίπου, από το 85%, που απέχουν από την ψηφοφορία στις εκλογές και αφορά τις νεαρές ηλικίες, που έχουν πλήρως αποστασιοποιηθεί και απαξιώσει το παλαιοκομματικό, ευτελισμένο, σύστημα, απομένει ένα 15% ψηφοφόρων, άνω των 70 ετών, που συμμετέχει στις εκλογικές αναμετρήσεις. Αυτό το ποσοστό, συμψηφιζόμενο με το 17% των κομματόσκυλων ένθεν - κακείθεν των κομμάτων, αθροίζεται στο 32% πάνω κάτω των εκλογέων, που διαμορφώνουν τον χάρτη των τελικών αποτελεσμάτων των εκλογών… Το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Ήδη, στα εκλογομαγειρεία καταρτίζονται τα σενάρια υφαρπαγής! Τα γνωστά πολιτικά κτήνη, η οικογενειοκρατία, τα κατάλοιπα της φεουδαρχίας, μοιράζουν ήδη οφφίτσια!!! Ο λαός βοά… Τους σιχάθηκε, δεν τους θέλει^. αναζητά νέα πρόσωπα, θέλει άδολους, αγνούς, παρθενικούς ανθρώπους να εμπιστευθεί, ν’ αρχίσει ξανά να ονειρεύεται!!! Τίποτε… Οι εγκάθετοι δεν πρόκειται ν’ αφήσουν την κουτάλα. Πασαλείβονται ακόμη με το υπάρχον μέλι -γιατί γι’ αυτούς υπάρχει μέλι- κι ας στήνεται ουρές στα συσσίτια, ας αυτοκτονεί ο κοσμάκης. Μαχαιρώνονται για τις υποψηφιότητες στις θέσεις των περιφερειαρχών, των δημάρχων, των ευρωβουλευτών… Τα κανάλια τους σιγοντάρουν, οι εφημερίδες δικές τους και ο λαός δώστου να σφίγγει το ζωνάρι για να μαζέψει τις πενταροδεκάρες του και να τις ακουμπήσει στην Εφορία, ή στα χαράτσια, ή στα πρόστιμα, ή στα ασφαλιστικά ταμεία, ή στα διόδια! Τα κομματόσκυλα, όμως, όλων των παρατάξεων της Βουλής βολεμένα. Σε επιστημονικές επιτροπές, σε υπουργεία, σε Διοικητικά Συμβούλια, Πρόεδροι Νοσοκομείων, Πρόεδροι ΔΕΚΟ, παντού!

       Φώς δεν φαίνει πουθενά. Η Ελλάδα, κουρελού ψωροκώσταινα της Ευρώπης, τρέφει διαρκώς τα παχύδερμα, που ολημερίς κι ολονυχτίς ξελαρυγγίζονται στα  τηλε-καφενο-παράθυρα κοκκορο-μαχώντας μεταξύ τους, προβάλλοντας τον μηδενικό τους εαυτό, το απερίγραπτο τίποτε, δήθεν αγωνιζόμενοι για τους ψηφοφόρους, ενώ στην ουσία φουσκώνουν τις τσέπες τους. Άλλ’ αντ’ άλλων, κούφιες μακρηγορίες, μπαρούφες του αέρα και αμοιβαίες λογοξουράφες εντυπωσιασμού!

       Εύχομαι να διαψευστώ, αλλά πιστεύω πως οι επικείμενες εκλογές θα μας προσφέρουν την ίδια γεύση ξυνισμένης μπαγιατίλας, όπως όλες οι προηγούμενες της τελευταίας τριαντακονταετίας…  Ίδωμεν!